සුළු ධනේශ්වර සමාජවාදය සහ සුළු ධනේශ්වරය

මෙයට ඉහතදී මම යුගෝස්ලාවියාවේ ටිටෝ ගේ  ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන ලීවේමි .  සෝවියට් දේශයේ සියලු ඉඩම් සහ දේපල රජය සතු වෙද්දී ටිටෝ ඒවා මුදා හළේය .  යුගෝස්ලාවියාවේ අවසන් කාලයේ එය ඉතා සශ්‍රික රටක් වූ අතර ඕනෑම කෙනෙකුට සුළු ව්‍යාපාරයක් ඇරඹීමට අවකාශයක් තිබුණි .  එසේම කැමති කෙනෙකුට දේපල හිමි කර ගැනීමට හැකි විය .  කම්කරුවන් ,  හෝ වෘත්තිකයන් පහකට නොවැඩි සංඛ්‍යාවක් සමග පෞද්ගලික කම්හල් හා ව්‍යාපාර  වලට ඉඩ දුනි. එම රටට කඩා වැටීමට සල්ස්සුවේ කුමන්ත්‍රණයකිනි . 

වර්තමාන චීනය ඩෙන් ෂියා ඕ  පින් සමග අනුගමනය කලේද එයයි .  යුධ කොමියුනිස්ට්වාදයෙන් පසු ලෙනින් විසින් රුසියාවේ නෝවයා එකොනිමිචේස්කයා  පොලිට්සියා හෙවත් NEP නව ආර්ථික පිළිවෙත නමින් ගෙන ආවේද එයමය .  සෝවියට් රුසියාවේ ආර්ථිකය ඉතා සීග්‍රයෙන් ඉහල නැංවුණි. අවසන්වකට ස්ටාලින් විසින් එය නැවතත් රාජ්‍ය අධිකාරයට යටත් කරන ලදී .    

කාල් මාක්ස් ට අනුව, ප්‍රාග්ධනය සාන්ද්‍රණය වීම සහ කේන්ද්‍රගත වීම අවසානයේ සුළු  ධනේශ්වරය වැඩි වැඩියෙන් දුප්පත් වන කම්කරු පන්තියේ ශ්‍රේණිවලට ඇද දැමීමට නියමිතව තිබුණි. ඒ ආකාරයෙන්ම, ගොවීන් තම ඉඩමට ඇති බැඳීම තිබියදීත්, නිර්ධන පන්තිය බවට පත් විය.

සුළු  ධනේශ්වර සමාජවාදය ධනේශ්වරය විසින් විනාශ කරන ලද්දේ වැඩවසම් රදළ පැලැන්තිය පමණක් නොව, ඔවුන්ගේ පැවැත්මේ කොන්දේසි නූතන ධනේශ්වර සමාජයේ වාතාවරණය තුළ පිරිහෙමින් හා විනාශ වෙමින් ගිය එකම පන්තිය ද නොවීය. මධ්‍යකාලීන බර්ගර්වරු සහ කුඩා ගොවි හිමිකරුවන් නූතන ධනේශ්වරයේ පූර්වගාමීන් වූහ. කාර්මිකව සහ වාණිජමය වශයෙන් එතරම් දියුණු නොවන රටවල, මෙම පන්ති දෙක තවමත් නැගී එන ධනේශ්වරය සමඟ අත්වැල් බැඳගෙන සිටී.

නූතන ශිෂ්ටාචාරය සම්පූර්ණයෙන්ම දියුණු වී ඇති රටවල, නිර්ධන පංතියට සහ ධනේශ්වරයට අතර දෝලනය වන, සහ ධනේශ්වර සමාජයේ අතිරේක කොටසක් ලෙස නිරතුරුවම අලුත් වන නව ක්ෂුද්‍ර ධනේශ්වර පන්තියක් බිහි වී ඇත. කෙසේ වෙතත්, මෙම පන්තියේ තනි සාමාජිකයන් තරඟකාරීත්වය හේතුවෙන් නිරන්තරයෙන් නිර්ධන පංතියට ඇද වැටෙමින් සිටින අතර, නූතන කර්මාන්තය දියුණු වන විට, ඔවුන් නූතන සමාජයේ ස්වාධීන කොටසක් ලෙස සම්පූර්ණයෙන්ම අතුරුදහන් වන මොහොත දැකීමට පවා ඔවුන්ට හැකි වේ. එම කොටස නිෂ්පාදන, කෘෂිකර්මාන්තය සහ වාණිජ්‍යය තුළ අධීක්ෂකවරුන්, ඇපකරුවන් සහ සාප්පු සේවකයින් විසින් ප්‍රතිස්ථාපනය කරනු ඇත.

ගොවීන් ජනගහනයෙන් අඩකට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් සිටින ප්‍රංශය වැනි රටවල, ධනේශ්වර පාලනය විවේචනය කිරීමේදී නිර්ධන පංතියට පක්ෂ වූ ලේඛකයින් ගොවීන්ගේ සහ ක්ෂුද්‍ර ධනේශ්වරයේ ප්‍රමිතිය භාවිතා කිරීම ස්වාභාවිකය. මෙම අතරමැදි පන්තිවල දෘෂ්ටිකෝණයෙන්, කම්කරු පන්තිය වෙනුවෙන් හඬ නැගීම ද ස්වාභාවිකය. මේ අනුව, ක්ෂුද්‍ර ධනේශ්වර සමාජවාදය බිහි විය. සිස්මොන්ඩි මෙම විද්‍යාලයේ ප්‍රධානියා වූයේ ප්‍රංශයේ පමණක් නොව එංගලන්තයේ ද ය.

සමාජවාදයේ මෙම විද්‍යාලය නූතන නිෂ්පාදනයේ කොන්දේසිවල ඇති වූ විෂමතා ඉතා තියුණු ලෙස විග්‍රහ කළේය. එය ආර්ථික විද්‍යාඥයින්ගේ කුහක සමාව අයැදීම් හෙළිදරව් කළේය. යන්ත්‍ර සූත්‍රවල සහ ශ්‍රම විභාගයේ අහිතකර ප්‍රතිඵල; අතලොස්සක් අතට පත් වූ ප්‍රාග්ධනය හා ඉඩම් සංකේන්ද්‍රණය වීම; අධි නිෂ්පාදනය සහ අර්බුද; ක්ෂුද්‍ර ධනේශ්වරය සහ ගොවියාගේ නොවැළැක්විය හැකි විනාශය, නිර්ධන පංතියේ දුක්ඛිත තත්ත්වය, නිෂ්පාදනයේ අරාජිකත්වය, ධනය බෙදී යාමේ දී පවතින අසමානතාවයන්, ජාතීන් අතර කාර්මික විනාශකාරී යුද්ධය, පැරණි සදාචාරාත්මක බැඳීම්වල විසුරුවා හැරීම, පැරණි පවුල් සබඳතා, පැරණි ජාතිකත්වයන් යනාදිය එය නිර් විවාදයෙන් සනාථ කළේය.

කෙසේ වෙතත්, එහි ධනාත්මක අරමුණු තුළ, මෙම සමාජවාදය පැරණි නිෂ්පාදන හා හුවමාරු මාධ්‍යයන්, සහ ඒවා සමඟ පැරණි දේපල සම්බන්ධතා, සහ පැරණි සමාජය ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීමට අභිලාෂය ඇති කරයි, නැතහොත් නවීන නිෂ්පාදන හා හුවමාරු මාධ්‍යයන්, පැරණි දේපල සම්බන්ධතා තුළට සීමා කිරීමට අභිලාෂය ඇති කරයි. ඒ කිසිවක් සාර්ථක විය නොහැකි ය. මක්නිසාද යත් එම මාධ්‍යයන් විසින් ඒවා පුපුරුවා හැරීමට බැඳී සිටි බැවිනි. ඕනෑම අවස්ථාවක, එය ප්‍රතිගාමී සහ මනෝරාජික ය.

එහි අවසාන වදන් වන්නේ: නිෂ්පාදනය සඳහා ආයතනික සංසද; කෘෂිකර්මාන්තයේ පීතෘමූලික සබඳතා ය.

අවසානයේ දී, මුරණ්ඩු ඓතිහාසික කරුණු සියලු රැවටිලිකාර තත්ත්වයන් විසුරුවා හැරීමෙන් පසු, මෙම සමාජවාදය දුක්ඛිත නිල් පැහැති තත්ත්වයකින් අවසන් විය.

According to Marx, concentration and centralization of capital was eventually to throw the petty bourgeoisie into the ranks of the increasingly immiserated working class, just as the peasantry were to become proletarianized despite their attachment to the land.

Petty-Bourgeois Socialism

The feudal aristocracy was not the only class that was ruined by the bourgeoisie, not the only class whose conditions of existence pined and perished in the atmosphere of modern bourgeois society. The medieval burgesses and the small peasant proprietors were the precursors of the modern bourgeoisie. In those countries which are but little developed, industrially and commercially, these two classes still vegetate side by side with the rising bourgeoisie.

In countries where modern civilisation has become fully developed, a new class of petty bourgeois has been formed, fluctuating between proletariat and bourgeoisie, and ever renewing itself as a supplementary part of bourgeois society. The individual members of this class, however, are being constantly hurled down into the proletariat by the action of competition, and, as modern industry develops, they even see the moment approaching when they will completely disappear as an independent section of modern society, to be replaced in manufactures, agriculture and commerce, by overlookers, bailiffs and shopmen.

In countries like France, where the peasants constitute far more than half of the population, it was natural that writers who sided with the proletariat against the bourgeoisie should use, in their criticism of the bourgeois régime, the standard of the peasant and petty bourgeois, and from the standpoint of these intermediate classes, should take up the cudgels for the working class. Thus arose petty-bourgeois Socialism. Sismondi was the head of this school, not only in France but also in England.

This school of Socialism dissected with great acuteness the contradictions in the conditions of modern production. It laid bare the hypocritical apologies of economists. It proved, incontrovertibly, the disastrous effects of machinery and division of labour; the concentration of capital and land in a few hands; overproduction and crises; it pointed out the inevitable ruin of the petty bourgeois and peasant, the misery of the proletariat, the anarchy in production, the crying inequalities in the distribution of wealth, the industrial war of extermination between nations, the dissolution of old moral bonds, of the old family relations, of the old nationalities.

In its positive aims, however, this form of Socialism aspires either to restoring the old means of production and of exchange, and with them the old property relations, and the old society, or to cramping the modern means of production and of exchange within the framework of the old property relations that have been, and were bound to be, exploded by those means. In either case, it is both reactionary and Utopian.

Its last words are: corporate guilds for manufacture; patriarchal relations in agriculture.

Ultimately, when stubborn historical facts had dispersed all intoxicating effects of self-deception, this form of Socialism ended in a miserable fit of the blues.